Wat zijn methoden voor kostentoewijzing?
De kostentoewijzingsmethode is een proces dat de identificatie en toewijzing van kosten aan producten, afdelingen, filialen of programma's op basis van bepaalde criteria mogelijk maakt. Wanneer de toewijzing van kosten correct is uitgevoerd, kan het bedrijf zijn kosten verantwoorden en ze herleiden om te bepalen hoe ze winst en verlies maken.
Hoe werkt het?
De kostentoerekeningsmethode begint met de identificatie van kostendrijvers. De kostenfactoren hebben de neiging om het niveau van de kosten die het bedrijf maakt voor een afgestemde of geïdentificeerde activiteit te wijzigen. De kostenfactoren zijn doorgaans samengesteld uit een aantal machine-uren, het aantal directe arbeid en het aantal verwerkte betalingen, het aantal inkooporders en het aantal facturen dat naar de klanten wordt verzonden. Het opzetten van uitgebreide methoden voor kostentoewijzing helpt bij snelle besluitvorming voor het management, aangezien zij de neiging hebben om toegang te krijgen tot de belangrijke gegevens van kostentoewijzing en gebruik op periodieke fronten. Bovendien blijft het arbeidspersoneel gemotiveerd, aangezien het bedrijf de afdeling of productlijn herkent die de meest winstgevende afdeling is. Aangezien de gegevens over kostentoewijzing toegankelijk worden voor het management,het helpt het management om de afdeling en het bijbehorende personeel te evalueren.
Methoden voor kostentoewijzing
# 1 - Identificatie van kostenobject
Dit is de startstap bij het identificeren van kosten, waarbij het bedrijf probeert de kostenobjecten te vinden en te classificeren. De kostenobjecten zijn vereist omdat het het bedrijf helpt om de effectieve kosten op gescheiden niveaus te bepalen. Bovendien wordt een dergelijke identificatie ook als kritiek beschouwd, omdat het bedrijf of de organisatie het proces van kostentoewijzing niet kan voortzetten als de kostenobjecten niet bekend en gedefinieerd zijn.
De kostenobjecten kunnen een project in de pijplijn, productlijn, afdeling, divisie of een geheel nieuw gescheiden merk zijn. Parallel aan deze activiteit van het bepalen van de kostenobjecten, identificeert en bepaalt het bedrijf de basis van de kosten. De kostenbasis is in feite het fundamentele aspect van de toewijzing van kosten die worden uitgevoerd op de kostenobjecten.
# 2 - Accumulatie van kosten in de kostenpool
- Zodra de kostenobjecten zijn geïdentificeerd en vastgesteld, omvat de volgende stap het optellen of optellen van de kosten in een gedefinieerde kostenpool en het toewijzen van de kostenobjecten. De kostenaccumulatie zou kunnen resulteren in het creëren van meerdere categorieën waarin de op elkaar afgestemde kosten zouden worden samengevoegd en gescheiden op basis van de toegepaste kostentoerekeningsmethode. Dit kan leiden tot verschillende methoden. De kostenpools die op de basis zijn afgestemd, kunnen bestaan uit elektriciteitsverbruik, vierkante meters, waterverbruik, verzekering, brandstofverbruik, motorvoertuigverzekering en huurkosten.
- Op basis van de geïdentificeerde kosten neigt het bedrijf ertoe om uiteindelijk een aantal kostenobjecten vast te stellen. Dergelijke kostenobjecten kunnen worden geïdentificeerd als directe kosten. De directe kosten helpen bij het scheiden van kosten die een directe impact hebben op de winstgevendheid van het bedrijf en kunnen worden toegeschreven aan de afzonderlijke productlijn of servicelijn. Ze hoeven niet te worden afgestemd op de gedefinieerde kostenobjecten, aangezien het bedrijf weet welke soorten kosten kunnen worden gemaakt bij de productie van specifieke diensten en producten.
- Er kunnen enkele kosten zijn die niet direct zijn; ze hebben eerder een indirecte invloed op de afgestemde kostenfunctie, productlijn of afdeling. Dergelijke kosten zijn nodig voor het faciliteren van de bedrijfsvoering en worden verder onderverdeeld in vaste of variabele kosten. Dergelijke kosten zouden daarom worden geïdentificeerd en vervolgens gelijktijdig worden toegerekend aan de geïdentificeerde kostenobjecten binnen de business unit of de organisatie.
- De vaste kosten zijn in feite de kosten die het bedrijf of de afdeling moet dragen om zichzelf te onderhouden. De variabele kosten daarentegen zijn kosten die het bedrijf wel of niet kan dragen en zijn afhankelijk van het niveau van de output. Dergelijke variabele kosten kunnen in omvang toenemen of afnemen, en dergelijke kosten zijn over het algemeen beheersbaar door het bedrijf als ze worden geïdentificeerd met de juiste kostenobjecten.
- Er kunnen ook overheadkosten zijn, die indirect zijn en niet worden geïdentificeerd met het productie- of fabricageproces. Dergelijke kosten zijn niet gerelateerd aan de materiaalkosten en arbeidskosten die het bedrijf moet maken bij het genereren van diensten en eindproducten. Overheadkosten, mits correct geïdentificeerd met de kostenpools, helpen het bedrijf bij de verkoop van de afgewerkte goederen of diensten, en het helpt bij het productieproces.
- De overheadkosten worden op de onkostenrekening geheven en moeten volledig worden gecompenseerd, ongeacht of het bedrijf de diensten of de afgewerkte producten verkoopt. Dergelijke kosten zijn in lijn met de administratieve kosten en dergelijke kosten kunnen worden afgestemd op de juridische kosten.
Conclusie
De methoden voor kostentoewijzing zijn in wezen gericht op het accumuleren van kosten, gevolgd door het opzetten van kostendrijvers en kostenpools om kostenobjecten verder vast te stellen en vervolgens dergelijke kosten af te stemmen op de kostenobjecten. Kostentoerekening is in feite een cruciale taak voor het bedrijf, omdat het het bedrijf helpt bij het bepalen van de effectieve winst en verlies voor zichzelf, en deze eigenschap helpt het management verder om een effectief besluitvormingsbeleid vast te stellen.
